Een korte timelaps van het maken van een grote compositie van een persoonlijke verzameling.

Het samenstellen van een compositiebeeld is een nauwkeurig en precies werkje waar veel tijd in gaat zitten.

Eigenlijk is het een puzzel zonder einde.

De vormen van de individuele items binnen de collectie materiaal is voor mij leidend in de compositie. Het is dus een compositie waar geen vaste regels voor bestaan omdat het uiteindelijke resultaat afhankelijk is van een aantal factoren.

De hoeveelheid materiaal
De vormen van het materiaal
De kleur van het materiaal en daarmee de keus voor ondergrond-kleur.
De verhouding tussen zichtbaarheid van materiaal en ondergrond
De beeldverhouding van het eindresultaat
De onderlinge leegruimte tussen de materialen

Het maken van een compositiefoto is een intuïtief proces.

Dat maakt het voor mij ook zo leuk en uitdagend om te doen. Geen enkel beeld is het zelfde en iedere verzameling of collectie vormt weer zijn eigen uitdaging en het eindresultaat laat zich lastig voorspellen. Met mijn ervaring kan ik op het ogenblik redelijk inschatten welke kant het beeld op zal gaan en wat de mogelijkheden zijn maar het eindresultaat blijft mij altijd weer verbazen en verrassen.

Werkproces.

Het begint met goed kijken en nog eens kijken. Waar bestaat de verzameling uit, wat zijn de overeenkomsten en verschillen tussen de verschillende items? Wat is het materiaal waarvan het gemaakt is? Wat gebeurd er als je licht zet op dit materiaal? Als ik dat eenmaal voor ogen heb begin ik simpelweg met het uitleggen van de items binnen een afgebakend kader op de ondergrond. Als alles ligt kan ik bepalen hoe groot het uiteindelijke beeldvlak wordt en wat de beeldverhouding gaat worden. Als dit eenmaal is uitgezet (tot op de centimeter nauwkeurig) begin ik een compositie te vormen. Meestal begin ik ergens weer opnieuw omdat ik vast loop of het beeld visueel begint te wringen maar uiteindelijk komt er een punt waarop alles min of meer goed ligt.

En dan begint het…..
…..eigenlijke werk pas goed. Op dit punt neem ik meestal de eerste foto om te kijken hoe alles er op beeld uitziet. Het perspectief recht van boven is heel anders dan wanneer je er vlak voor staand tegenaan kijkt. Ervaring leert je anders te kijken maar voor een exacte beoordeling heb ik toch die foto nodig. En dan blijken dingen toch net niet goed te liggen. Hun onderlinge verhouding klopt niet, de tussenruimte tussen bepaalde items stoort, niks ligt echt recht en de randen en hoeken lopen niet recht en haaks. Hier begint het grote schuiven, wisselen en recht leggen, een proces dat veel tijd in beslag neemt en vele tussen foto’s vraagt. Maar dan ligt alles goed naar mijn gevoel. Er is iets gebeurd met de spulletjes, hun plaats op de ondergrond en alle andere factoren waardoor het er ondanks alle moeite en inspanning heel natuurlijk uitziet. Als dit bereikt is hou ik op met schuiven. Het kan altijd anders (en misschien wel nog beter) maar je kunt niet eeuwig doorgaan. Het voorgaande proces duurt meestal toch wel een kleine dag (of dagen bij een echt grote verzameling).

En nu begint de fotografie
Hoe goed het er ook uitziet, door het te fotograferen krijgt je een ander beeld. Een tweedimensionaal beeld wat ik meestal prettig vind om naar te kijken. Het geeft een compleet andere impressie van het materiaal. Door zorgvuldig met studiolicht aan de slag te gaan bepaal ik de hoeveelheid schaduwwerking waardoor het beeld weer wat meer diepte krijgt. Hoeveelheid schaduw, richting van het licht, wel of geen schaduw, hard licht of zacht licht, glimmerdjes in het materiaal zijn allemaal fotografische keuzes die genomen moeten worden.
Als de uiteindelijke foto genomen is moet de foto nog nabewerkt worden om echt het meeste uit het digitale bestand te halen. Al met al meer dan een dag werk maar dan heb je ook wat!